Door Janine

Woorden kunnen mij ontzettend raken. Ze doen pijn of geven hoop. Woorden geven klank aan het ongezegde. Maar woorden op muziek raken me het meest, kunnen me meevoeren naar andere werelden of mij stil laten zijn bij mijzelf. Het is de muziek die mij een lach op mijn gezicht kan doen bezorgen wanneer ik met mijzelf in de knoop zit of die me doet voelen en huilen wanneer ik het niet verwacht. Omdat iets in het liedje resoneert met mij.

Zo gebeurde dat laatst met het liedje Lijmen van Maaike Ouboter. Een liedje dat in feite bijna een gedicht is omlijst met muziek. Zonder waarschuwing zat ik daar na 4.03 minuten met tranen in mijn ogen. Maar wat raakte me?

“kijk me niet aan maar
kijk dwars door me heen
en laat me verloren
laat me alleen

ik kan het best zelf
ik heb je hulp niet nodig
het is heel lief maar overbodig
vast een goed bedoeld gebaar”

Zomaar twee coupletten uit Lijmen die mij overvielen. Dat ontzettend herkenbare gevoel van je eigen kwetsbaarheid onder tafel schuiven en dingen –en mensen- wegduwen als ze dichtbij je gevoel komen. Ik wil geen hulp, ik wil het zelf kunnen, zelf doen allemaal. Persoonlijk ben ik ook altijd iemand geweest die alles bij zichzelf hield, alles alleen droeg. Hulp vragen zou betekenen dat iets me emotioneel zou kunnen raken, en dat was juist wat ik niet wou. Ik wou sterk blijven, maar stiekem toch ook niet alles alleen hoeven dragen.

“sluit me maar op
als je genoeg van me hebt
ik vervloek je
maar alleen in m’n hoofd
en je moet ook niet alles geloven
wat ik zeg

maar als ik mezelf geen bescherming meer bied
als ik op dreig te geven ook al zie je het niet
blijf je dan hier, als ik je zachtjes smeek
om me te lijmen als ik breek”

De kracht van dit liedje van Maaike Ouboter dat mij deed breken zit naar mijn idee vooral in de tweestrijd van dit laatste couplet en refrein. Dat sterk blijven, dat ‘het allemaal wel alleen kunnen’ is meer veranderd in een kwets me dan, kom maar dichtbij me, ik daag je uit. In dit liedje is dat misschien in wat heftigere bewoordingen geschreven, maar dat gevoel dat je van je afschopt, en tegelijkertijd wilt dat iets of iemand je raakt, deed mij huilen. Dit raakte mij.

En wat een wonderschoon refrein, waarin die kwetsbaarheid tentoongesteld wordt en je het allemaal niet alleen wilt kunnen. Soms heb je iets of iemand nodig die je kan lijmen. In mijn geval was dit lied mijn lijm op een kort, maar onverwacht breekpunt.