Maand: juni 2018

Een koker van glas

~ Stichting VPSG ~ Plaats een reactie

Door Lottemijn

Ik loop op de Marnixstraat in de richting van het bureau van de zedenpolitie in Amsterdam om aangifte te doen van verkrachting die nacht. Om mij heen is een koker van glas. De koker loopt met mij mee, maar raakt me niet. Ik kan erdoorheen kijken, maar de geluiden van de straat worden tegengehouden. Er is geen verbinding tussen mij en de wereld.

Ik zit in een studentenkamer op Uilenstede samen met vrienden die ik ken van de studie biologie. De koker zit om me heen zonder me te raken. Ze praten en lachen, maar ik weet niet waarover. Er is geen verbinding tussen mij en hen. Een studievriend komt naast me zitten binnen de koker van glas. Hij vraagt wat er met me is. Ik vertel dat ik eergisternacht ben verkracht. Hij zegt dat ik het gauw moet vergeten en mee moet doen. Terwijl hij het zegt, verdwijnt hij uit mijn koker en doet weer mee met de anderen.

Ik logeer tijdelijk bij mijn ouders. Ik lig in bed. Ik slaap, het is ’s morgens vroeg. Mijn moeder komt mij wekken en ik schiet overeind in bed, jammerend als een dier in doodsnood. Ze omarmt me en strijkt over mijn haar. Mijn vader gaat huilen. Ik verman me en sta op. Zusjes en broer houden zich doodstil. Het is ook een angstaanjagend geluid, dat jammeren. Ik heb het nooit eerder gehoord of geproduceerd, behalve toen ik wakker werd met een man bovenop me.

Mijn ouders en ik gaan de poezen ophalen. We kunnen ze niet vinden, we zijn al bang dat ze zijn ontsnapt tijdens die nacht. Voor de zekerheid (maar die opening is echt veel te klein) kijk ik onder het gasfornuis. En daar zitten ze tegen de muur gedrukt. Ik praat met ze en haal ze een voor een te voorschijn. Mijn moeder neemt ze om de beurt in de armen en troost ze.

Later was ik benieuwd wat ik vlak na de gebeurtenis heb geschreven in mijn dagboek. Ik schrijf al dagboeken vanaf mijn zesde toen ik kon schrijven. En ik zoek in mijn dagboeken, maar de drie maanden na de verkrachting heb ik niets geschreven.

Ik worstel met mijn beeld van God. Ik kom tot de conclusie dat God dit niet gewild heeft, deze verkrachting, elke verkrachting. Ik ben er bij de mensen open over en hoor daardoor van anderen hun verkrachtingsverhaal. Het gekke is dat ik op hun verkrachters nog kwader ben dan op de mijne. De mijne had geen gezicht. Hij was volledig in zwarte kleren gehuld. Ik dacht, voor zover je op zo’n moment kunt denken, dat de dood mij kwam halen.

Niet (meer) schamen voor mijn ouders

~ Stichting VPSG ~ Plaats een reactie

Door Janine

Achteraf gezien ben ik ze ontzettend dankbaar, mijn vader en moeder. Als ik het vergelijk met gezinnen waar praten over seks een taboe was, is het ontzettend fijn dat er bij ons zo’n openheid was over seksualiteit. Alles was bespreekbaar. Maar natuurlijk kijk je daar als puber heel anders tegenaan.

Tja, je kan dan wel met je vragen terecht bij je ouders, en als je ergens mee zat, dit bespreken, maar op mij had dit een tegengesteld effect. Deur op slot bij het douchen en alleen volledig gekleed weer naar buiten, enorm ongemakkelijk worden als er ook maar een seksscène in een film zat en vooral me ontzettend schamen als het gespreksonderwerp aan bod kwam. Achteraf gezien is dit natuurlijk wel te plaatsen, gezien ik rond die leeftijd enorm in de knoop zat met mezelf en mijn eigen seksualiteit. Dat en ik was natuurlijk ook gewoon een puber, en pubers zetten zich af tegen hun ouders.

Ondertussen ben ik 31 en vind ik het ontzettend prettig dat mijn ouders altijd zo natuurlijk met seksualiteit om zijn gegaan. Het heeft me gesterkt in het maken van keuzes  in mijn ontdekkingstocht naar mijn eigen seksualiteit en heeft ervoor gezorgd dat ik gewacht heb met de keuze om seksueel actief te zijn totdat ik er klaar voor was en kon aangeven wat ik wel en niet wou. Juist omdat er niet iemand met een oordeel klaar stond, maar een moeder met open armen die zei: Ik luister wel. De boodschap die ik altijd heb meegekregen is: doe waar jij je goed bij voelt, en wees jezelf. Een waardevol advies, een advies waardoor ik mij vrij voel om ook nu nog te kunnen spreken met mijn ouders over seksualiteit.

Het mooiste vind ik dat mijn ouders ook als een voorbeeldfunctie gefungeerd hebben. Door zelf gezond met seksualiteit om te kunnen gaan, hebben zij mij indirect ook leren zien dat seksualiteit en intimiteit mits vrijwillig met elkaar gedeeld, positie benaderd kunnen worden.  En hoe je dat binnen een relatie tot uitdrukking kan brengen.

Dus pap, mam, bedankt!