Noem mij Lottemijn

Ik maak gebruik van een pseudoniem, omdat het nog altijd lastig is om onder je eigen naam te schrijven, want ik vertel hier over mijn eigen verkrachting en die van vrouwen en mannen in mijn directe omgeving. Dat is gevaarlijk omdat er nog steeds heel veel vooroordelen zijn over verkrachting. Schade-brengende vooroordelen. Het is nog steeds onveilig om erover te praten. Alleen bij de VPSG voel ik me begrepen en veilig genoeg om mijn mond open te doen. Je zag het ook bij #MeToo. Er werd vaak met vooroordelen gereageerd op de verhalen over verkrachting en aanranding van slachtoffers.

Even wat feiten. Ik ben 40 jaar geleden verkracht. Ik was toen 21 jaar jong. Ik heb daardoor een ernstige psychische ziekte gekregen. Ik ben ook in mijn leven twee keer aangerand. Ik heb er in het verleden veel over gepraat, maar nu alleen nog maar als ik me veilig genoeg voel. Doordat ik er vroeger zo open over was, werd ik geconfronteerd met veel vooroordelen. Maar anderen die mijn verhaal hoorden bleken ook te zijn verkracht en/of aangerand. Daardoor weet ik dat verkrachting veel, heel veel, voorkomt.

Ik schrijf dus als ervaringsdeskundige. Dat betekent dat het rauw van de schrijftafel komt. Ik schrijf met een emotionele lading. Ik heb het zelf meegemaakt en ik neem geen blad voor de mond.

Gij lezer, man of vrouw, voel je vrij om (anoniem of onder je eigen naam) te reageren op ons blog. Praat er maar over!