Maand: januari 2018

Noem mij Lottemijn

~ Stichting VPSG ~ Plaats een reactie
Door Lottemijn
Ik maak gebruik van een pseudoniem, omdat het nog altijd lastig is om onder je eigen naam te schrijven, want ik vertel hier over mijn eigen verkrachting en die van vrouwen en mannen in mijn directe omgeving. Dat is gevaarlijk omdat er nog steeds heel veel vooroordelen zijn over verkrachting. Schade-brengende vooroordelen. Het is nog steeds onveilig om erover te praten. Alleen bij de VPSG voel ik me begrepen en veilig genoeg om mijn mond open te doen. Je zag het ook bij #MeToo. Er werd vaak met vooroordelen gereageerd op de verhalen over verkrachting en aanranding van slachtoffers.
Even wat feiten. Ik ben 40 jaar geleden verkracht. Ik was toen 21 jaar jong. Ik heb daardoor een ernstige psychische ziekte gekregen. Ik ben ook in mijn leven twee keer aangerand. Ik heb er in het verleden veel over gepraat, maar nu alleen nog maar als ik me veilig genoeg voel. Doordat ik er vroeger zo open over was, werd ik geconfronteerd met veel vooroordelen. Maar anderen die mijn verhaal hoorden bleken ook te zijn verkracht en/of aangerand. Daardoor weet ik dat verkrachting veel, heel veel, voorkomt.
Ik schrijf dus als ervaringsdeskundige. Dat betekent dat het rauw van de schrijftafel komt. Ik schrijf met een emotionele lading. Ik heb het zelf meegemaakt en ik neem geen blad voor de mond.
Gij lezer, man of vrouw, voel je vrij om (anoniem of onder je eigen naam) te reageren op ons blog. Praat er maar over!

Ik ben Marjoleine

~ Stichting VPSG ~ Plaats een reactie
Door Marjoleine

Na Janine is het mijn beurt om me voor te stellen. Ik ben Marjoleine. Sinds mei 2017 werk ik als counselor bij stichting VPSG. Met de trein reis ik iedere dinsdag en woensdag vanuit Nijmegen naar Haarlem om mensen te begeleiden bij hun vragen op het gebied van zingeving en seksueel misbruik. Toen ik in het voorjaar van 2017 zag dat deze functie vrijkwam, voelde ik me meteen aangesproken door de missie van de VPSG. Ik ben van huis uit psycholoog, maar dan wel een die zich eigenlijk meer levensbeschouwelijk counselor voelt. Ik voel me dan ook thuis bij de werkwijze van de VPSG. Hoe naar de verhalen van mensen vaak ook zijn, toch ben ik steeds weer onder de indruk van de kracht die ik in iedere overlevende van seksueel geweld ontmoet. Ik heb bewondering voor hun moed om hun verhaal te doen en ik vind het bijzonder dat ik daarbij van betekenis mag zijn.
Veel mensen vragen me of ik Haarlem niet veel te ver vind, maar ik vind het juist heerlijk. De tijd die ik in de trein doorbreng, gebruik ik om te lezen. Boeken zijn voor mij altijd al een belangrijke bron van inspiratie geweest. Ze helpen mij om woorden te vinden voor dingen die daarvoor onzegbaar waren, om menselijke ervaringen van binnenuit te begrijpen. Boeken geven mij hoop, omdat ik er steeds nieuwe zienswijzen in vind. Als ik na het lezen van het boek denk ‘Zo had ik het nog niet bekeken’, dan weet ik dat ik er wijzer van ben geworden. Het is mijn wens dat onze blogteksten op lezers ook dat effect zullen hebben.
Mijn onhebbelijkheid is dat ik te pas en te onpas kom aanzetten met een leestip. Ik vrees dat ik dat ook op deze blog niet kan laten. Vandaag begin ik aan Het boek van vergeving van Desmond en Mpho Tutu. Daar zal ik ongetwijfeld over berichten. Daarnaast zullen we met onze blogteksten aansluiten bij de actualiteit. Ik nodig jullie van harte uit om te reageren op onze teksten. We zullen er zorgvuldig mee omgaan.